Ο μέσος όρος ζωής της ιαπωνικής κερασιάς κυμαίνεται περίπου μεταξύ 30 και 40 ετών. Ωστόσο, κάποια δέντρα εξακολουθούν να στέκουν αγέρωχα 111 χρόνια μετά τη φύτευσή τους.
Οι χιλιάδες ιαπωνικές κερασιές της αμερικανικής πρωτεύουσας έφτασαν στην κορύφωση της ανθοφορίας τους με το National Mall να κατακλύζεται από μία φαντασμαγορία ροζ και λευκών ανθέων.
Η πρόβλεψη των χρόνων άνθησης -που ορίζεται ως η στιγμή που έχει «σκάσει» το 70% των μπουμπουκιών- γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη. Τη δεκαετία του 1920, η μέση κορύφωση της ανθοφορίας γινόταν στις 5 Απριλίου. Η ημερομηνία αυτή έχει μετατοπιστεί νωρίτερα, στις 31 Μαρτίου τα τελευταία χρόνια, ενώ φέτος το αποκορύφωμα έφτασε μια εβδομάδα νωρίτερα, σύμφωνα με την Υπηρεσία Εθνικού Πάρκου (National Park Service).
«Έχω την αίσθηση ότι αυτή θα είναι η τάση λόγω της κλιματικής αλλαγής» σημειώνει ο Μάθιου Μόρισον, δασολόγος της υπηρεσίας και υπεύθυνος επίβλεψης της φροντίδας των δέντρων.
Το ετήσιο εθνικό φεστιβάλ ανθοφορίας που φέτος θα διαρκέσει έως τις 16 Απριλίου, γιορτάζει τη δωρεά 3.020 κερασιών από την Ιαπωνία στην πόλη της Ουάσινγκτον το 1912.
Δύο από αυτά τα δέντρα φυτεύτηκαν από την τότε Πρώτη Κυρία, Έλεν Ταφτ και την υποκόμισσα Τσίντα, σύζυγο του Ιάπωνα πρέσβη στις ΗΠΑ, παρουσία λιγοστών παριστάμενων. Στην τότε μικρή αυτή σύναξη οφείλεται η καθιέρωση του φεστιβάλ – που επισήμως άρχισε να πραγματοποιείται 23 χρόνια μετά, το 1934.
Το μέσο προσδόκιμο ζωής της ιαπωνικής κερασιάς κυμαίνεται περίπου μεταξύ 30 και 40 ετών. Ωστόσο, τα δύο δέντρα που φύτεψαν οι δύο κυρίες, Ταφτ και Τσίντα, καθώς και μερικά ακόμα από εκείνη τη φουρνιά, εξακολουθούν να στέκουν αγέρωχα 111 χρόνια μετά.
«Αυτό αψηφά την επιστήμη» λέει ο Μόρσιον που αποδίδει την ανωμαλία αυτή «σε λίγη μαγεία που συνδέεται με αυτό το υπέροχο δώρο» και την επιμελή, καθ’όλη τη διάρκεια του χρόνου φροντίδα που παρέχει στις κερασιές η ομάδα του.
Πολλά από τα 3,700 δέντρα που κοσμούν το πάρκο των 590 στρεμμάτων είναι βλαστοί από τα αυθεντικά δέντρα, λέει ο Μόρισον, ενώ τα υπόλοιπα είναι τακτική δωρεά από τη φιλανθρωπική ομάδα Casey Trees της Ουάσινγκτον.
Ο Μόρισον επιβλέπει μια ομάδα μόλις τριών δενδροκόμων που φροντίζουν τα δέντρα και κρατούν για το καθένα από αυτά ένα «προσωπικό ιστορικό υγείας». Οι δενδροκόμοι αυτοί κλαδεύουν και παρακολουθούν τα δέντρα, καταγράφοντας τα ευρήματά τους σε μια βάση δεδομένων.
Πριν από τρία χρόνια, ο Μόρισον εισήγαγε την πρακτική της εδαφοκάλυψης «άφθονες ποσότητες μικρών τμημάτων ξύλου για τη δημιουργία όσο το δυνατόν ευνοϊκότερων συνθηκών ανάπτυξης. Καθώς τα ροκανίδια αποσυντίθενται, λέει ο ίδιος, απελευθερώνουν ευεργετικά βακτήρια και μύκητες που συνδέουν τα ριζικά συστήματα των δέντρων και «τους επιτρέπουν να επικοινωνούν μεταξύ τους και να μεταφέρουν θρεπτικά συστατικά το ένα στο άλλο, έτσι ώστε τώρα να λειτουργούν ως ένας υπερ-οργανισμός».
Τα ροκανίδια λειτουργούν επίσης κι ως φυσικό όριο μεταξύ του γρασιδιού και των δέντρων, περιορίζοντας τα χτυπήματα των χλοοκοπτικών μηχανημάτων στο κάτω μέρος των κορμών.
ΠΗΓΗ: associated press, kathimerini.gr