“Μία επιστολή του Αργολίδος κ. Νεκταρίου σε ενα παιδί που γράφει εξετάσεις και έχει άγχος…”
Ἀγαπητό μου παιδί,
Μοῦ εἶπαν ὅτι ἔχεις ἔντονο ἄγχος καθώς εὑρίσκεσαι στό τελικό στάδιο πρίν τίς ἐξετάσεις. Ὅτι ἔχεις μεταπτώσεις στή συναισθηματική σου κατάσταση. Ἄλλοτε νιώθεις ἥσυχος καί σίγουρος καί ἄλλοτε τά βλέπεις μαῦρα, δύσκολα, ἀκατόρθωτα καί νιώθεις τίς προσπάθειές σου περιττές.
Ὅτι ἄλλοτε κάνεις ἀστεῖα, λές καί δέν ὑπάρχει πρόβλημα, καί ἄλλοτε τό πιό μικρό ἀστεῖο πού θά σοῦ κάνουν εἶναι ἱκανό νά σέ κάνει νά θέλεις νά διαλύσεις τά πάντα. Μαθαίνω ὅτι οἱ δικοί σου προσπαθοῦν νά σοῦ συμπαρασταθοῦν καί ἄλλοτε τά καταφέρνουν, ἄλλοτε πάλι καταφέρνουν τό ἀντίθετο, καθώς ἀνησυχώντας οἱ ἴδιοι, προσπαθοῦν νά σέ πείσουν νά μήν ἀνησυχεῖς.
Καθώς σέ κοιτάζουν μέ βλέμμα πικραμένο ἤ φοβισμένο, ὅπως ὅταν ἔχει ἀρρωστήσει ἕνα προσφιλές τους πρόσωπο. Ὅταν διαβάζεις πολύ, σοῦ λένε ὅτι πρέπει νά βγεῖς ἔξω, νά ξεσκάσεις, ἀλλά ὅταν βγαίνεις ἔξω, σέ κοιτάζουν ἀνήσυχα μήπως καί ἔχεις παραιτηθεῖ.
Σκέφθηκα λοιπόν νά σοῦ γράψω δύο λόγια πού μποροῦν νά σέ βοηθήσουν. Ἄλλωστε ἀπό τόν ἴδιο δρόμο περάσαμε καί ἐμεῖς κάποτε. Δοκιμάσαμε τίς ἴδιες ἀγωνίες, ἀνησυχίες καί προβληματισμούς.
Λοιπόν θά εἶμαι ξεκάθαρος, ὅπως πρέπει νά εἶσαι, ὅταν ἀναφέρεσαι στή ζωή. Τό ἄγχος, ἡ ἀγωνία, ἡ ἀνησυχία, ἡ ἀνασφάλεια, ἡ ἀποσταθεροποίηση, ἡ ξενοιασιά, ὁ ἐκνευρισμός, ὁ φόβος, ὅλα αὐτά τελοσπάντων, ὄχι μόνο δέν εἶναι ἀρνητικά στοιχεῖα στήν πορεία σου, ἄλλά ἀντιθέτως ἀποτελοῦν ἀποδείξεις ὅτι εἶσαι ζωντανός, ὑγιής καί ὑπεύθυνος.
Ἕνας ὑγιής ἄνθρωπος, ὅταν βρίσκεται σέ μία ἐσωτερική διεργασία, ὅταν θέτει στόχους, ὅταν δίνει ἐξετάσεις, ὅταν ἀνοίγεται, τότε εἶναι φυσιολογικό νά ἀναρωτιέται. Εἶναι ἡ ἀνάληψη τῆς εὐθύνης τῆς ἐλευθερίας του πού τόν δυσκολεύει.
Εἶναι ὡραῖο τό νά ἔχεις ἕνα σκοπό καί νά τόν παλεύεις. Τότε εἶσαι καί νιώθεις ζωντανός. Στή διάρκεια τοῦ ἀγώνα, ἄν εἶσαι φυσιολογικός, θά ἀναρωτηθεῖς για το ἐάν θα τά καταφέρεις. Θα ἀναρωτηθεῖς καί γιά τό ἄν ἀξίζει τόσος κόπος. Γιά τό ἐάν εἶναι αὐτός πού σοῦ ταιριάζει ἤ ἀκόμα καί ἄν στήν πραγματικότητα εἶναι δικός σου στόχος ἤ κάποιοι ἄλλοι σοῦ τόν ἔχουν ἐπιβάλει ἄμεσα ἤ ἔμμεσα.
Ὅμως ὅλα αὐτά δέν εἶναι ἀδυναμία. Δέν ἀποτελοῦν προδοσία. Εἶναι ἡ εὐκαιρία τοῦ νά ἐπαναδιαβεβαιώσεις καί νά ἐπαναπροσδιορίσεις τό στόχο σου. Εἶναι τό τίμημα τῆς ἐλευθερίας. Καί ὄταν ἀκόμη κλείνεις τά αὐτιά σου καί δέν ἀσχολεῖσαι μέ τέτοια ἐρωτήματα καί αὐτό ὑγεία εἶναι, καθώς γνωρίζεις ὅτι ἡ ἐπίτευξη τοῦ συγκεκριμένου στόχου δέν θά σημαίνει τόν τελικό προσδιορισμό, ἀλλά ἀντίθετα θά σοῦ ἐπιτρέψει νά θέσεις καί ἄλλους στόχους στή συνέχεια.
Ἕνας ἀθλητής πού τρέχει 100 μ., δέν προλαβαίνει νά σκεφτεῖ. Συγκεντρώνεται, παίρνει μία ἀνάσα καί τρέχει δίχως νά γυρίσει νά δεῖ δίπλα του ἤ μέσα του τί συμβαίνει.
Ἕνας μαραθωνοδρόμος ὅμως, καθώς τρέχει, σκέφτεται, ξανασκέφτεται, ἱδρώνει, ἐξαντλεῖται, ἀναρωτιέται γιά τίς δυνάμεις του, γιά τήν ἐπάρκεια τῆς προπόνησης του, γιά τίς δυνατότητες τῶν ἀντιπάλων του, γιά τό ἐάν θά πρέπει τώρα ἤ ἀργότερα νά δώσει ὅλες του τίς δυνάμεις. Ἀναρωτιέται ἀκόμα καί γιά τό ἐάν τό νά τρέχεις μαραθώνιο εἶναι ἡ καλύτερη ἐπιλογή ἤ ἄν ἔπρεπε νά ἀσχολεῖται μέ κάτι ἄλλο. Καί καθώς ἀναρωτιέται, τρέχει. Καί δέν πρόκειται βέβαια γιά κάποιον ἀδύναμο ἄνθρωπο, γιατί τότε δέν θά μποροῦσε νά τρέχει μαραθώνιο.
Εἶναι ἡ μακρά ἐπίπονη καί ἀπαιτητική διαδικασία τοῦ Μαραθωνίου πού θέτει τά ἐρωτήματα. Καί ἐσύ καλό μου παιδί δέν τρέχεις 100 μέτρα. Μαραθώνιο τρέχεις καί σοῦ ἀξίζει τό χειροκρότημά μου, ὅπως καί νά νιώθεις.
Σοῦ εὔχομαι νά πετύχεις, ἀλλά ὄχι μόνο σέ μία σχολή ἤ σε μία καλή σχολή, ἀλλά σέ κάτι περισσότερο. Στό νά ὑπερασπίζεις τίς ἐπιλογές σου καί ταυτόχρονα νά τίς διευρύνεις.
Οἱ προσευχές μου θά σέ συνοδεύουν τοῦτες τίς δύσκολες μέρες, γιά νά γράψεις ὅσο γίνεται καλύτερα. Καί ὄχι μόνον αὐτό, ἀλλά καί κάτι ἀκόμη πιό σημαντικό:
Γιά νά ἀξιοποιήσεις κατά τόν καλύτερο τρόπο ὄχι μόνον τίς ὅποιες ἐπιτυχίες σου, ἀλλά καί αὐτές ἀκόμη τίς ὅποιες ἀποτυχίες σου.
Με πολλή ἀγάπη
† Ὁ Ἀργολίδος Νεκτάριος
