Μου φώναζες «μην ψάχνεις στα σκουπίδια θησαυρούς, δεν θα τους βρεις εκεί!»
Γράφει η Χρυσάνθη Περιστερίδη
Μου φώναζες «μην ψάχνεις στα σκουπίδια θησαυρούς, δεν θα τους βρεις εκεί!»
Μην ψάχνεις στις λάσπες για χαμόγελα κι ελπίδες. Μην έχεις όνειρα. Να μην περιμένεις! Να μην προσδοκάς!
Τα λουλούδια δεν φυτρώνουν στις πέτρες.
Τα πουλιά δεν πετούν τη νύχτα και ο κόσμος αυτός, είναι κακός!
Οι κύκλοι κλείνουν και όλοι μένουμε μόνοι μας! Κανείς για κανέναν, ούτε εσύ για μένα. Ούτε εγώ, να θέλεις, για σένα…
Κι όπως σε ακολουθούσα κοίταζα πίσω και είδα μέσα στα σκουπίδια θησαυρούς.
Όνειρα. Ελπίδες. Προσδοκίες. Να γελά ο ουρανός από πάνω τους.
Να φλερτάρει η θάλασσα το μπλε της με τον ήλιο.
Κι άφησα το χέρι σου κι έμεινα εκεί. Στα σκουπίδια που έβλεπες.
Στα σκουπίδια που δεν άντεχες ούτε να ξέρεις ότι υπάρχουν.
Ξέρεις όμως κάτι, αγάπη μου; Τα σκουπίδια του ενός, είναι ο θησαυρός του άλλου!!
Και πήρα τα σκουπίδια κι έφτιαξα ξανά τον κόσμο μου.
Και τον γέμισα χρώματα, μυρωδιές και γεύσεις! Και τον άφησα ελεύθερο να ονειρεύεται. Να ελπίζει. Να ζει!
Και πάνω απ΄όλα ν΄αγαπάει..
Δεν πέρασε ποτέ ο σκουπιδιάρης από εδώ. Πρόλαβα και μάζεψα τα θαύματα…
Παρέδωσα το θησαυρό μου στη ζωή κι ανοίγω πληγές στα γόνατα μου! Να μου θυμίζουν ότι είμαι ζωντανή! Θα πέσω. Θα σηκωθώ. Θα τραγουδήσω και θα κλάψω!
Και κάτι ακόμα, αγάπη μου!
Θα σου φωνάξω ξαφνικά «κοίτα λίγο στα σκουπίδια, έχει κρυμμένους θησαυρούς!»
Ένας απ΄αυτούς και το χαμόγελο που σου χάριζα.
Σκουπίδι για σένα, θησαυρός για τον επόμενο!