Προϋπόθεση για την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης είναι η φθηνή χρηματοδότηση των αναπτυσσόμενων κρατών.
Οταν γίνεται λόγος για την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης, σημαίνει ότι ο κόσμος έχει φθάσει σε ένα επικίνδυνο σημείο καμπής. Εντούτοις, ενόσω οι αρμόδιοι για την παγκόσμια χρηματοδότηση και ανάπτυξη συγκεντρώνονται στην Ουάσιγκτον για την εαρινή σύνοδο της Παγκόσμιας Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, ίσως να έφθασε η στιγμή να δοθεί μια καινούργια ευκαιρία.
Σήμερα τα φτωχότερα κράτη καταβάλλουν το υψηλότερο ανθρώπινο κόστος εξαιτίας των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής. Πληρώνουν επίσης το υψηλότερο τίμημα για αποκτήσουν πρόσβαση στο χρήμα και να επωφεληθούν από αυτό ώστε να ευημερήσουν. Λόγου χάριν, μιλώντας για την ηλιακή ενέργεια στην Γκάνα, θα πρέπει να σκεφθούμε ότι το κόστος δανεισμού ίσως είναι έως και πενταπλάσιο από το αντίστοιχο στη Γερμανία, καθιστώντας τη φθηνότερη μορφή ηλεκτρικής ενέργειας απρόσιτη σε όσους τη χρειάζονται περισσότερο.
Για να εξαλειφθούν οι εκπομπές ρύπων έως το 2050 και να περισταλεί η υπερθέρμανση του πλανήτη σε 1,5 βαθμό της κλίμακας Κελσίου, τα φτωχότερα κράτη, που ευθύνονται για μεγάλο μέρος της μελλοντικής αύξησης του διοξειδίου του άνθρακα, χρειάζονται επειγόντως καινοτομία και υποστήριξη. Οι αναπτυσσόμενες χώρες εκτός της Κίνας χρειάζονται περίπου 2 τρισ. δολ. ετησίως έως το 2030, σύμφωνα με την έκθεση με θέμα «Χρηματοδότηση της Κλιματικής Δράσης». Ωστόσο, τα ανεπτυγμένα κράτη δυσκολεύονται να τηρήσουν μια μακροχρόνια δέσμευση και να τις χρηματοδοτούν με 100 δισ. δολ. ετησίως. Οι πολυμερείς τράπεζες ανάπτυξης, όπως είναι η Παγκόσμια Τράπεζα, μπορούν να λειτουργήσουν βοηθητικά. Εντούτοις, οι ισχύουσες ρυθμίσεις αναφορικά με τη χρηματοδότηση για την αντιμετώπιση των κλιματικών συνεπειών από τις ανεπτυγμένες στις αναπτυσσόμενες χώρες είναι αναποτελεσματικές, ανεπαρκείς και άδικες.
Υπάρχει ανάγκη για μια νέα και ριζοσπαστική προσέγγιση. Ο καλύτερος τρόπος θα ήταν μέσω ενός νέου σχήματος, που παρουσιάστηκε στη Σύνοδο για το Κλίμα COP27 του Νοεμβρίου και ονομάζεται «1% για 1,5 Κελσίου». Η ιδέα αφορά τις πολυμερείς τράπεζες ανάπτυξης, ώστε να επεκτείνουν τους όρους ευνοϊκής χρηματοδότησης σε χώρες μεσαίου εισοδήματος καθώς και σε χώρες χαμηλού εισοδήματος. Τα κράτη αυτά, όπως το Πακιστάν, η Νιγηρία και τα Μπαρμπάντος, για να μπορούν να πληρώσουν για ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και βασικές υποδομές, που μπορούν να τα βοηθήσουν να αντιμετωπίσουν τους αυξανόμενους κινδύνους της κλιματικής αλλαγής, θα μπορούν να δανείζονται με επιτόκιο 1%, με περίοδο χάριτος 10 ετών, κατά την οποία δεν θα χρειαζόταν να αποπληρώσουν τίποτε, ενώ στη συνέχεια θα ακολουθεί μια φάση αποπληρωμής διάρκειας 20 ετών.
kathimerini.gr