Ηταν Ιούλιος του 2015 όταν χτύπησε το κινητό μου από άγνωστο κινητό τότε. «Καλησπέρα συνάδελφε, Αλέξης Κουγιας.». Αμέσως πάγωσα, όπως θα συνέβαινε στον κάθε νέο, μόλις 3 ετών δικηγόρο, τότε. Μου ζήτησες να συνεργαστούμε σε μια μεγάλη υπόθεση, για την οποία είχες λάβει και συ εντολή για το βήμα της πολιτικής αγωγής τότε. Κάπως έτσι γνωριστήκαμε. Συνεργαστήκαμε μαζί σε αυτή και σε πολλές άλλες υποθέσεις. Δικάσαμε μαζί στο Ναύπλιο, στην Τρίπολη, στην Καλαμάτα, στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις.
Μου εδωσες το θάρρος να σε παίρνω να σε ρωτώ τις απορίες μου σε δικές μου ποινικές υποθεσεις. «Να παίρνεις να ρωτάς» έλεγες, παρά τον τεράστιο όγκο εργασίας σου. «Ούτε εγώ είχα γονείς δικηγόρους» μου έλεγες. Αντιμετώπισες όλες μας τις συνεργασίες ισότιμα και με τίμησες πολλες φορες. Αυτή η συνεργασία εξελίχθηκε σε μια μεγάλη φιλία, προσωπική και οικογενειακή. Περάσαμε Πάσχα και καλοκαίρια στο αγαπημένο σου Πορτο Χέλι. Φάγαμε, συζητήσαμε για τα πάντα, διασκεδάσαμε. Μπήκες στο σπίτι μου και έγινες δικός μας άνθρωπος. Μας στηριξες οικογενειακως, στην περιπέτεια του πατέρα μου το 2019 με το αυτόφωρο λόγω των δημαρχιακών του καθηκόντων και της μητέρας μου το 2024 με την άνανδρη επίθεση που δέχτηκε τότε, όχι τόσο ως Δικηγορος όσο ως οικογενειακός φίλος. Γιατί αυτός ήσουν φίλε Αλέξη.
Ενας απλός άνθρωπος. Προσιτός και αγαπητός σε όλους όσοι σε καταλάβαιναν. Πάντα ταπεινός και συνεπής. Δεν άφησες αναπάντητη ούτε μια κλήση από όσες σου έκανα. Πάντα ταπεινός και ευγενής. Θαύμασα την οξυδέρκεια σου, την επιστημονική σου κατάρτιση και την κοινωνικότητα σου. Για μένα φίλε Αλέξη ήσουν ο καλύτερος δάσκαλος που θα μπορούσα ποτέ να έχω τόσο στην ποινική δικηγορία όσο και στη ζωή και σε ευχαριστώ πολύ γι αυτό. Όσες φορες σου το έλεγα έλεγες ότι πραττεις οπως νιώθεις. Θυμάμαι τέλος, το θάρρος και τη γενναιότητα που αντιμετώπισες την αρρώστια, όταν το Δεκέμβριο του 2024 μου έλεγες στο Ναύπλιο «είμαι καλά, το Πάσχα να με περιμένεις στο Πόρτο Χέλι» και στο Σάκκουλα απέναντι από το Εφετείο «Γιωργαρα να κοιτάς να πατάς γερά στα πόδια σου, γιατί δε μας χαρίζεται τίποτα. περιμένω πότε θα δικηγορήσω με τα παιδιά μου». Το όνομα σου έγινε συνώνυμο της ποινικής δικηγορίας και αποτέλεσες με τη στάση ζωής σου παράδειγμα για εμάς τους νεότερους. Καλό παράδεισο Αλέξη. Είναι βέβαιο ότι η μνήμη σου θα μείνει ανεξίτηλη. Κουράγιο στο Χρήστο και τη Μάιρα. Πηγες κοντά στην αγαπημένη σου μητέρα.